Een sprankelende geest, een wonderbaar geheugen, een aangename begaafde mens.
Ik kende Michel (27 juni 1905 – 25 december 1987) best als hij aan de overzijde van de straat kwam wonen, in de aanbouw van het huis van zijn zoon.
Het verliep slecht met de bouw van dat huis – en als oude man heeft hij het afgewerkt, niet alleen het timmerwerk, maar ook het dak.
Zijn vrouw(tje) ging dubbeltoe, reklameerde hele dagen, was lastig … en toch, als het gestorven was, had hij geen reden van leven meer.
Hij haalde nog één stunt uit: hij ging op bezoek, met het vliegtuig, naar Amerika bij zijn zuster(s) en de andere familie. Door Vlaams-gezindheid waren zij uitgeweken.
Hij kon prachtig vertellen over de eerste wereldoorlog en zijn deportatie naar Herentals als kind.
Ik weet niet of hij de teleurgang doorzag van het huwelijk van zijn zoon en of hij daar verdriet in maakte. Feit is dat hij niet meer wilde leven.
Toen ik bij hem op bezoek was, verborg hij dat en vertelde alleen over de boeken die hij had.