Rosaliakapel
Waar nu de Rosalialaan begint, stond vroeger het groot Sint-Rosaliagesticht. Dit was eigenlijk een pension voor begoede families(1), opgericht door commissaris Delafontaine en zijn zuster Rosalie. De zusters van Heule hadden er een kapel. Deze werd ingezegend in 1902, op de 16de mei door Z. E. H. Desmet, pastoor. Ze stond achter het gebouwencomplex en los er van. In 1942 werd het oud zogenaamd schotelhuis afgebroken en de kapel door een gang verbonden met het voorhuis.
Het was een kapel in neogotische stijl, zonder pilaren binnenin. De brandvensters in het koor waren buitengewoon mooi. Zij stelden het H. Hart van Jezus en Maria voor. De bijzonderste beelden in de kapel waren: O. L. Vrouw, H. Jozef, H. Theresia en H. Bernadette.
In juli 1948 werd een nieuwe sacristie gebouwd en daarna werd heel de kapel herschilderd.
Met Kerstmis 1950 was er een nieuw verwarmingstoestel, nieuwe gordijnen, een nieuwe kerststal, een nieuw harmonium en nieuwe priestergewaden. Een zekere madame Michot bespeelde het harmonium en er was ook een plaatselijk koor. Er hadden twee grote feestvieringen plaats in 1950: enerzijds het jubileum van verscheidene zusters, gecelebreerd door Z. E. H. Debeir en anderzijds in juli van hetzelfde jaar een eerste heilige mis van E. H. Jozef Vancompernolle, gevolgd door feestmaal.
Eind juni 1969 werd het pension gesloten. De zusters zijn vertrokken de 23ste oktober 1969. Het gesticht Sint-Rosalia is gesloopt zodra de zusters vertrokken waren, in 1969-1970-1971.
In de plaats van het gesticht is een grote verkavelingszone ontstaan. Aan de toegang naar de uitgebreide villawijk is een gedenksteen geplaatst met het opschrift “ROSALIALAAN”.
(1) vandaar de naam “het vettekot”.
Vandoornes kapelletje
Dit modern kapelletje werd gebouwd in 1963. De boerin van de hofstede moest een zware operatie ondergaan. Voor dat jaar hing er aan de gevel van het huis een klein kapelletje dat ‘s nachts verlicht werd met elektrische lampjes. Dat is een gebruik dat men nog wel eens terugvindt o. a. in Bruynooghes kapelletje op de Duifhoek. Deze mensen nu beloofden bij een goede afloop van de operatie het kleine kapelletje te vervangen door een grotere niskapel. Gans het gezin is betrokken geweest bij de uitvoering. Ze hebben heel de streek doorkruist om een goed idee op te doen; een zoon heeft het plannetje getekend en ze hebben het samen uitgevoerd.
Na verloop van tijd werd de hoeve echter onteigend voor de aanleg van de autosnelweg, het kapelletje moest verdwijnen. De familie was van plan het op zijn geheel te laten overbrengen naar nr. 55 van de Koolskampstraat, waar de zoon Marc woont. De grondvesten waren in één blok gegoten en leenden zich daartoe.
Die overbrenging is echter niet doorgegaan en het kapelletje is gesloopt.